മുറിവുകളുടെ തുഞ്ചത്തിരുന്ന്‍
കരയാതെ തപസ്സു ചെയ്യണം
വരമായി ചിലര്‍ക്ക്
ചിലത് ലഭിക്കാന്‍ ...
നൊന്തു നൊന്ത്
മരണത്തിനു തൊട്ടു മുന്‍പ് വരെ
പരീക്ഷണങ്ങളെ നേരിടണം
ചില ചിരികളെ ചുണ്ടിലേയ്ക്ക്
ഒട്ടിച്ചു ചേര്‍ക്കാന്‍ ...
വേണ്ടാത്തതെല്ലാം ,
അഥവാ വേണ്ടെന്നു
തോന്നുന്നതെല്ലാം തന്നിട്ട്
വേണം വേണമെന്ന്
മനസ്സിനെക്കൊണ്ട് വാശി പിടിപ്പിക്കുന്ന
എന്തോ ഉണ്ട് നമുക്കുള്ളില്‍ ..
വരള്‍ച്ചയിലേയ്ക്ക് വിത്ത്‌ പാകി
കാത്തു കാത്തിരിക്കണം
ഒരു മഴ, ഒരു തുള്ളി,
ഒരു തളിര്‍പ്പ്, ഒരില,
ഒരു തണ്ട് , രണ്ട് , മൂന്ന്, നാല്
എന്നിട്ടൊടുവില്‍
ഒടുവില്‍
ഒരു ദിവസം ഒരു മൊട്ട്..
അതൊന്നു വിരിഞ്ഞു
പൂവാകുമ്പോഴാണ്
കാത്തിരിപ്പിന്‍റെ നൊമ്പരപ്പെടുത്തുന്ന
ആത്മസുഖം അനുഭവിക്കുന്നത്..
നിന്നെ തേടി
ഒരു നോവിന്‍റെആഴത്തിലേയ്ക്ക്
പടികളിറങ്ങി പോകുന്ന ഞാന്‍,
ആകാശത്തു നിന്നും
ആഴത്തിലേയ്ക്ക് നോക്കി
സ്വന്തം പ്രതിബിംബം മിനുക്കുന്ന
നിലാവ് പോലെ നീ..
നീന്തലറിയാതെ ഞാന്‍
മുങ്ങിത്താഴുo,
നിന്നിലെന്നു നിനച്ചു ഞാന്‍
ശ്വാസം കിട്ടാതെ പിടയുo,
നിന്‍റെ ആത്മാവിലേയ്ക്ക്‌
അലിയുക എന്നത്
മരണത്തിന്‍റെ സുഖമാണെന്ന്
ഞാനെന്‍റെ ജീവിതംകൊണ്ട്
എഴുതിവയ്ക്കും..
അവസാന പിടച്ചിലില്‍ പോലും
ഞാന്‍ തിരിച്ചറിയില്ല
അപ്പോഴും ഒരാകാശദൂരം
നമുക്കിടയില്‍
നീ പണിതു വച്ചിരിക്കുന്നുവെന്ന്..
ഇതൊക്കെയാണ് ജീവിതം
എല്ലാ വളവിനപ്പുറവും
മരീചികകള്‍ കാത്തുവയ്ക്കുന്ന
നീളന്‍ വഴിയാണ് ജീവിതം
ഒടുവില്‍ കടന്ന വഴികളെല്ലാം
കള്ളമായിരുന്നെന്നും
നമ്മള്‍ നിശ്ചലരായിരുന്നെന്നും
പറഞ്ഞു പൊട്ടിച്ചിരിച്ചു കൊണ്ട്
നമ്മെ ആശ്വസിപ്പിക്കുന്ന
ഭ്രാന്താണ് ജിവിതം..
കരയാതെ തപസ്സു ചെയ്യണം
വരമായി ചിലര്‍ക്ക്
ചിലത് ലഭിക്കാന്‍ ...
നൊന്തു നൊന്ത്
മരണത്തിനു തൊട്ടു മുന്‍പ് വരെ
പരീക്ഷണങ്ങളെ നേരിടണം
ചില ചിരികളെ ചുണ്ടിലേയ്ക്ക്
ഒട്ടിച്ചു ചേര്‍ക്കാന്‍ ...
വേണ്ടാത്തതെല്ലാം ,
അഥവാ വേണ്ടെന്നു
തോന്നുന്നതെല്ലാം തന്നിട്ട്
വേണം വേണമെന്ന്
മനസ്സിനെക്കൊണ്ട് വാശി പിടിപ്പിക്കുന്ന
എന്തോ ഉണ്ട് നമുക്കുള്ളില്‍ ..
വരള്‍ച്ചയിലേയ്ക്ക് വിത്ത്‌ പാകി
കാത്തു കാത്തിരിക്കണം
ഒരു മഴ, ഒരു തുള്ളി,
ഒരു തളിര്‍പ്പ്, ഒരില,
ഒരു തണ്ട് , രണ്ട് , മൂന്ന്, നാല്
എന്നിട്ടൊടുവില്‍
ഒടുവില്‍
ഒരു ദിവസം ഒരു മൊട്ട്..
അതൊന്നു വിരിഞ്ഞു
പൂവാകുമ്പോഴാണ്
കാത്തിരിപ്പിന്‍റെ നൊമ്പരപ്പെടുത്തുന്ന
ആത്മസുഖം അനുഭവിക്കുന്നത്..
നിന്നെ തേടി
ഒരു നോവിന്‍റെആഴത്തിലേയ്ക്ക്
പടികളിറങ്ങി പോകുന്ന ഞാന്‍,
ആകാശത്തു നിന്നും
ആഴത്തിലേയ്ക്ക് നോക്കി
സ്വന്തം പ്രതിബിംബം മിനുക്കുന്ന
നിലാവ് പോലെ നീ..
നീന്തലറിയാതെ ഞാന്‍
മുങ്ങിത്താഴുo,
നിന്നിലെന്നു നിനച്ചു ഞാന്‍
ശ്വാസം കിട്ടാതെ പിടയുo,
നിന്‍റെ ആത്മാവിലേയ്ക്ക്‌
അലിയുക എന്നത്
മരണത്തിന്‍റെ സുഖമാണെന്ന്
ഞാനെന്‍റെ ജീവിതംകൊണ്ട്
എഴുതിവയ്ക്കും..
അവസാന പിടച്ചിലില്‍ പോലും
ഞാന്‍ തിരിച്ചറിയില്ല
അപ്പോഴും ഒരാകാശദൂരം
നമുക്കിടയില്‍
നീ പണിതു വച്ചിരിക്കുന്നുവെന്ന്..
ഇതൊക്കെയാണ് ജീവിതം
എല്ലാ വളവിനപ്പുറവും
മരീചികകള്‍ കാത്തുവയ്ക്കുന്ന
നീളന്‍ വഴിയാണ് ജീവിതം
ഒടുവില്‍ കടന്ന വഴികളെല്ലാം
കള്ളമായിരുന്നെന്നും
നമ്മള്‍ നിശ്ചലരായിരുന്നെന്നും
പറഞ്ഞു പൊട്ടിച്ചിരിച്ചു കൊണ്ട്
നമ്മെ ആശ്വസിപ്പിക്കുന്ന
ഭ്രാന്താണ് ജിവിതം..
