പണ്ടെങ്ങോ ഒരിക്കല്‍ നീ എന്നിലെ വിഭ്രാന്തമായ ഏകാന്തതകളില്‍
ആശ്വാസത്തിന്‍റെ പ്രകാശമായിരുന്നു..
പകല്‍ വെളിച്ചത്തിന്റെ പരക്കംപാച്ചിലുകളെ,
കാലം മെല്ലെ കാര്‍ന്നുതിന്നു തുടങ്ങിയപ്പോള്‍
മനസ്സിന്റെ ചില്ലകളില്‍ കത്തിയെരിഞ്ഞ കുറെ സ്വപ്നങ്ങളും,
ശിഥിലമായ ഓര്‍മകളും ബാക്കി...
വേദനയുടെ രൂക്ഷ ഗന്ധവും, മുറിവേറ്റ സ്വപ്നങ്ങളുടെ കാല്‍പ്പാടുകളും
നെഞ്ചിലേറ്റി തനിയെ ഞാന്‍ വീണ്ടും...
എന്റെ നിശ്വാസങ്ങള്‍ ഋതുക്കളും കടന്നു നാളെയുടെ വഴിയമ്പലത്തില്‍ ചേക്കേറുമ്പോള്‍ ,
അനാഥമായ കരിയിലകൂട്ടങ്ങള്‍ക്കിടയില്‍ എന്റെ ഹൃദയം വീണു വിതുമ്പുമ്പോള്‍,
ആ കണ്ണീരില്‍ പോലും നിന്‍റെ നിഴലുണ്ടാവും ...
കാലം വരുത്തിയ ഋതു മാറ്റങ്ങള്‍ വീണ്ടും എന്നെ മുറിവേറ്റ സ്വപ്നങ്ങളുടെ തടവറയില്‍ തനിച്ചാക്കി...അതെ, പലപ്പോഴും അങ്ങിനെയാണ്..
ReplyDeleteഎന്റെ കണ്ണിലെ നിഴൽ നോക്കി തളർന്നവൻ ഞാൻ
ReplyDelete:(
ReplyDeleteനിഴലുകള്‍ എന്നും കൂട്ടിനുണ്ടാവട്ടെ
ReplyDeleteതനിയെ ഞാന്‍ വീണ്ടും...
ReplyDeleteenney angu kollooo....
ReplyDelete