വീണ്ടുമൊരു മഴ

നിറഞ്ഞു ചിരിച്ചു നിന്നിരുന്ന
നീലാകാശം
ആരോടോ പിണങ്ങിയത് പോലെ
കറുത്തുരുണ്ട് ഗര്‍ജ്ജിക്കുമ്പോഴൊക്കെ
അമ്മയുടെ ചൂടോടു ചേരാറുണ്ടായിരുന്നു
രാകിമിനുക്കിയ
വാള്‍ത്തലകൊണ്ടൊരു  മിന്നല്‍
മേഘകൂട്ടങ്ങളെ കീറി വന്ന്
ഭൂമിയെ ആഞ്ഞു വെട്ടും പോലെ..
പിന്നെ എപ്പോഴാണ്
ഭൂമിയും ആകാശവും തമ്മില്‍
കൂട്ട് കൂടിയതെന്നറിയില്ല
പൊടി മണ്ണിന്‍റെ  കുസൃതിയില്‍
കുളിരായി പെയ്യ്തിറങ്ങി
മനസ്സില്‍ നിറയെ
പുതുമണ്‍ഗന്ധം നിറച്ച് ..
പരിഭവത്തോടെ പെയ്യ്തിട്ടും

നനയില്ലെന്നു വാശി പിടിക്കുന്ന 

ചേമ്പിലക്കൂട്ടങ്ങളില്‍ ഉമ്മ വച്ച് ,  

നടുമുറ്റത്തെ തുളസിതുമ്പില്‍ 

നൃത്തം വച്ച് മതി വരാതെ,

ഒഴുക്കില്‍  മീന്‍ പിടിച്ച്  

മഴ നനയുന്ന ബാല്യത്തെ പുല്‍കി ,

വഴികളന്യമെങ്കിലും കുതിച്ചുചാടി 

പായുന്ന പുഴയിലലിഞ്ഞ്,

സ്വാതന്ത്ര്യമാഘോഷിക്കുന്ന
മഴപ്പാറ്റകളോടൊപ്പം കളിച്ച്,

കരകവിഞ്ഞ അമ്പലക്കുലങ്ങളിലെ 

പായല്‍പുറത്തു തവളക്കൂട്ടങ്ങളെ തൊട്ട്,

കാറ്റില്‍ ഇളകിയാടുന്ന തളിരിലകളില്‍ 

കവിതകളെഴുതി ,

മയില്‍പീലികളില്‍ മുത്തി ,

മാമ്പഴം പൊതിഞ്ഞ് 

പിന്നെ വേരുകളെ ഇക്കിളി കൂട്ടി,

ആകാശത്തിന്‍റെ വര്‍ണ്ണധാര ഒപ്പിയെടുത്തു 

ശോഭിക്കുന്ന എന്റെ മഴയായി നീ മാറി  !

രാവിന്‍റെ ഹൃദയതാളങ്ങളില്‍ 

പ്രണയാതുരമായി എന്റെ മഴ !
ഓരോ തവണ ഭൂമി ആകാശത്തോട്
പിണങ്ങുമ്പോഴും ഇന്നെനിക്കു
പ്രതീക്ഷയാണ്.. ആഹ്ലാദമാണ്  !