എന്തൊക്കെയോ പറയാന്‍ ബാക്കി വച്ചിട്ട് നീ ഓടി മറഞ്ഞപ്പോള്‍,എന്നില്‍ നിന്നും പിരിഞ്ഞു പോയത്‌ ആയിരം വസന്തങ്ങളുടെ നൈര്‍മല്യമാണ്..
മഴമേഘങ്ങളുടെ ച്ചുംബനത്തെയോ,ശിശിരങ്ങളുടെ കാന്തിയോ എന്റെ ജാലകങ്ങള്‍
പിന്നീട് കണ്ടിട്ടില്ല..
നിന്റെ ഓര്‍മകളില്‍ വെന്തുരുകുന്ന എന്റെ ആത്മാവ് മാത്രം..
അതില്‍ നിന്നുയരുന്ന വിഷംപൂണ്ട ഉഷ്ണകാറ്റ് ശ്വസിച്ചു എന്റെ ദേഹി അല്പാല്പമായി ചത്തൊടുങ്ങുന്നു.....
കലാപം കഴിഞ്ഞ തെരുവിലെ മൃതപ്രായരുടെ നിലവിളി പോലെ, അവ എന്റെ സ്വബോധത്തില്‍ ഇഴഞ്ഞു കയറി ആരവം മുഴക്കുന്നു...
മിന്നാമിനുങ്ങുകളുടെ ഇത്തിരി വെട്ടം ഇരുളിന്റെ ശീലയെ വിഴുങ്ങിത്തീര്‍ക്കുമ്പോള്‍,
രാപ്പാടികളുടെ രോദനം എന്റെ നിദ്രയെ കണ്ണീരിലാഴ്ത്തുന്നു.....
നീ ഒരിക്കല്‍ എനിക്ക് സമ്മാനിച്ച ചുംബനങ്ങള്‍,
ശ്മശാനങ്ങളില്‍ ആത്മാക്കളുടെ ഘോര ഗര്ജനങ്ങള്‍ക്കായി കാത്തു നിക്കുന്ന പാലകള്‍ പോലെ,
എന്നെ പിരിയാന്‍ വയ്യാതെ തിരിഞ്ഞു നില്‍ക്കുന്ന ക്രൂരമായ ഇന്നുകള്‍ക്ക് ഭക്ഷണമേകുന്നു.....
No comments:
Post a Comment