ആളൊഴിഞ്ഞ മുറി

മൂകമാമീ മുറിയുടെ ഒരറ്റത്ത്

പൊള്ളയായ മനസ്സിന്‍റെ തേങ്ങലടക്കാനാവാതെ ,

ശരിയുടേയും തെറ്റുകളുടെയും

ഇടയില്‍വീണു ചതഞ്ഞ  ജീവിതത്തെ

താങ്ങിപ്പിടിച്ചിരിക്കുമ്പോള്‍ ,

അതിഥികളില്ലാത്ത കസേരകള്‍

തെല്ലു പരിഭവത്തോടെയെന്നെ നോക്കി

നിരന്നു കിടക്കുന്നു !

പൊട്ടിച്ചിരികളും,

തകര്‍പ്പന്‍ സംസാരങ്ങളും,

ഉച്ചത്തില്‍ മുഴങ്ങാതെ,

അലസമായ ചുവരുകള്‍

കണ്ണുരുട്ടിയെന്നെ ഭയപ്പെടുത്തുന്നു !

ആര്‍ക്കോ വേണ്ടി

ആടുകയും പാടുകയും ചെയ്യുന്ന

ടെലിവിഷന്‍റെ വിരസതയ്ക്കു മുന്‍പില്‍,

പകച്ചു നില്‍ക്കുന്ന പ്ലാസ്റ്റിക്‌ പൂക്കള്‍

ശലഭങ്ങളെ കിനാവ്‌ കാണുകയാണോ ?

ഓരോ തവണയും,

പുതിയ പരസ്യവുമായി

സന്ദേശത്തിന്‍റെ ടോണ്‍ കേള്‍ക്കുമ്പോഴും,

അത് നീയായിരുന്നെങ്കിലെന്ന്

അറിയാതെ കൊതിക്കുകയാണ് !

ചാരിയ വാതിലിനു പുറത്ത്

ഞാനൊരു നീണ്ട മണികെട്ടിത്തൂക്കിയിട്ടുണ്ട് !

ഒരു നാളത് പലവട്ടം മുഴക്കി നീ

തിരികെ വന്നെന്നെ ആലിംഗനം ചെയ്യുമെന്നും

മനസ്സിനെ പറഞ്ഞു ഞാന്‍ വിശ്വസിപ്പിക്കുകയാണ് !

ഇന്നും ശീലകള്‍ മാറ്റാതെ

അടഞ്ഞുകിടക്കുന്ന ജനാലകളില്‍

മഞ്ഞും , വെയിലും

മാറി മാറി മുട്ടി വിളിക്കാറുണ്ടായിരിക്കാം,

ഇന്നലെ ഇളം നീല വിരിപ്പുകള്‍ മാറ്റി

പ്രകൃതിയിലേയ്ക്കു

കണ്ണുംനട്ടു നില്‍ക്കുമ്പോള്‍,

ഉള്ളംകാലില്‍ നിന്നും

എകാന്തതയെന്‍റെ എല്ലുകളിലേയ്ക്ക്

തുളഞ്ഞിറങ്ങിയെന്നെ നൊമ്പരപ്പെടുത്തിയതല്ലേ  !

സംഗീതം മാത്രം നിറഞ്ഞ  ലോകത്തെ

എന്‍റെ അജ്ഞാതനായ കൂട്ടുകാരാ,

എന്‍റെ സംഗീതം നീയായിരിക്കെ ,

നിന്‍റെയീരടികളില്ലാതെയെന്‍റെയീ ലോകം

എത്രയോ നിശബ്ദമാണ്..

ആളൊഴിഞ്ഞിരുള്‍ക്കുടിച്ചുറങ്ങുന്ന

കോണുകള്‍ക്കിടയില്‍

ഏങ്ങിക്കരയുന്നൊരു ഓര്‍മ്മമാത്രം

ഇടയ്ക്കിടെ കണ്ണുതിരുമ്മുന്നു  !