പൂര്‍ണ്ണചന്ദ്രനെ പോലെ
നീ ചിരിച്ചു നിന്നൊരു
നിലാവുള്ള രാവിലല്ലേ ,
നിന്‍റെ നെറ്റിയുടെ മൃദുലതയില്‍
എന്‍റെയീ മുരടന്‍ വിരലുകള്‍കൊണ്ട്
ചന്ദനം ചാര്‍ത്തിയത് !
എന്നിലൊരു ജ്വാലയായ്
വെളിച്ചമായ് ഉദിച്ചിരുന്ന നിന്‍റെ
ചുവന്ന സിന്ധൂരത്തിനു മുകളില്‍
ഞാന്‍ തൊട്ട ചന്ദനം മാഞ്ഞുവല്ലോ !
പ്രണയമൊരു കൊടും ശൈത്യമായ്
നമ്മെ വരിഞ്ഞപ്പോഴെല്ലാം
എന്‍റെ കണ്ണുകളില്‍ നിറഞ്ഞു നിന്നിരുന്ന
തിരുനെറ്റിയിലെ ചെറുവര,
നിന്നെയൊരു ദേവീശില്‍പ്പമാക്കിയിരുന്നു !
വിധിയൊരു പേമാരിയായപ്പോഴാണോ
ദേവി,
എന്‍റെത് മാത്രമായിരുന്ന ആ അംശം
നിന്നില്‍ നിന്നും ഒലിച്ചിറങ്ങിയത് ?
അതോ
എന്‍റെയാത്മ സമര്‍പ്പണത്തില്‍
പ്രീതിപ്പെടാതെ ,
പിണങ്ങി പൊള്ളി അടര്‍ന്നുവീണതോ ?
കുമിഞ്ഞു കൂടിയ സത്യങ്ങളും,
ഒരായിരം ചുംബനങ്ങളും ചവുട്ടിമെതിച്ച്
ഈ ഹൃദയത്തിലൊരു മുറിവാഴ്ത്തി പോയപ്പോള്‍,
ഞാന്‍ നിനക്ക് നല്‍കിയ
വസന്തങ്ങള്‍ക്കു പകരമായി
ശ്മശാനമൂകത തന്നു നീ !
എങ്കിലും
വാക്കുകള്‍ സഞ്ചരിക്കുന്ന ദീര്‍ഘമായ
വഴികളിലൊക്കെയുംനിന്നില്‍ നിന്നുമടര്‍ന്നും
പൊടിഞ്ഞുമായി വീണ ചന്ദനഗന്ധമുള്ള
ഓര്‍മ്മകള്‍ മുറിവുകളെ കുളിരിട്ടു പരിചരിക്കാറുണ്ട് !!
The Best Ever...
ReplyDeleteഏറ്റവും ഇഷ്ടപെട്ട വരികള്‍ :)